Haganai – Nie mam wielu przyjaciół

Od premiery pierwszego tomu trochę czasu minęło, lecz dopiero niedawno miałem okazję się z nim zapoznać. Haganai opowiada o perypetiach Kodaki Hasegawy, który przez nagły wyjazd ojca przeprowadza się do miasta Toya i uczęszcza do szkoły katolickiej – Akademii Świętej Kuroniki. Niestety powrót do miasta znanego mu z dzieciństwa nie jest udany. Wszystko za sprawą jego wyglądu chuligana – dziwny kolor włosów, który przypomina pudding – blond z ciemnymi końcówkami po matce, groźny wyraz twarzy po ojcu, oraz słabe oceny i niechlujnie zakładany mundurek. Po szkole także roznoszą się nieciekawe plotki na jego temat, co sprawia, że Kodaka nie ma przyjaciół. Pewnego dnia Hasegawa wpada na koleżankę z klasy, Yozorę Mikazuki, w dość nietypowej sytuacji, a mianowicie rozmawia ona z wymyśloną przez siebie przyjaciółką Tomo. Yozora przez swoją zrzędliwość oraz cięty język także nie ma przyjaciół i po rozmowie z Kodaką postanawia założyć klub przyjaciół, po czym zmusza go do przyłączenia się. Powoli do klubu dołączają coraz to nowe osobliwości nie mogące zdobyć przyjaciół, jak Sena Kashiwazaki – córka dyrektora Akademii Świętej Kuroniki, ekscentryczna, dobra w sporcie oraz nauce, popularna wśród płci przeciwnej, Yukimura Kusunoki – dziewczyna, która myśli, że jest chłopcem i tak się zachowuje, Rika Shiguma – genialna, mocno zboczona wynalazczyni, Kobato Hasegawa – siostra Kodaki żyjąca w wymyślonym przez siebie świecie oraz Maria Takeyama – młoda zakonnica, inteligentna ponad swój wiek, opiekunka klubu przyjaciół.

Tyle tytułem wstępu. Zajmijmy się teraz wydaniem od Studia JG, które wg mnie robi wrażenie. Obwoluta została przepięknie wykonana. Postać Yozory i logo są pokryte lakierem, a reszta okładki ma matowe wykończenie, co w połączeniu wygląda bardzo fajnie. Inne wydawnictwa mogłyby czasem też wprowadzić takie ciekawe nowinki, bo spoglądając na tomik, ma się wrażenie, że jest  to – pomijając brak twardej oprawy czy szytego grzbietu –  bardzo wyjątkowe wydanie. Pod obwolutą kryje się piękna okładka w kolorze złota, która wydaje się być znacznie sztywniejsza niż miękkie okładki znane chociażby z wydania Spice and Wolf.

Druk w Haganai jest bardzo ostry i wyraźny. Nasycenie czerni odpowiednie, choć drukarnia chyba słabo wysuszyła strony, gdyż kadry przy dokładniejszych oględzinach poodbijały się na sąsiednich stronach.

Tłumaczenie także jest na wysokim poziomie i podczas lektury można wczuć się w historię. Użyte kolokwializmy są bardzo fajnie wkomponowane w dialogi oraz nie ma ich nachalnie dużo.

Mimo iż jestem zadowolony z wydania, to jednak w tomie pierwszym znalazło się kilka kwiatków, przez które chciałbym dać Studiu JG żółtą kartkę. Bolą mocno niewyedytowane onomatopeje, które nie są trudne. Wystarczy trochę chęci i poświęcenia na edycję kilku minut więcej. Efekt na pewno byłby o wiele lepszy niż obecnie. Nie kupuję wymówki, że strona japońska nie pozwala na coś takiego, bo skoro usunięte są drobne, to i te większe też można. Wydawnictwa JPF i Yumegari są tego przykładem, że jak się chce i umie to można. Kolejną rzeczą, która kłuje po oczach, to „babole” popełnione przez nieuwagę, a nie brak umiejętności.

Strona 18 – powtórzenie uczestników niepotrzebne, można by to słowo pominąć i zdanie zachowałoby sens.

Strona 27 – imię i nazwisko Riki jest zasłonięte.

Strona 43 – te krzaczki na oczach można prosto usunąć i wkleić po prostu jej imię „To Mo” zamiast nich.

Strona 54 – dymek w kadrze na dole po lewej „Będziesz im tylko przeszkadzał” brzmi wg mnie lepiej.

Strona 71 – widać nie chciało się rysować i grafik pogrubił białą obwódkę wokół liter by zasłonić znaczki, nie wygląda to fajnie.

Strona 87 – górny prawy kadr, „Niby czemu mam się niby przyjaźnić akurat z nią?” nie dość, że powtórzenie, to jeszcze coś ze składnią nie halo.

Strona 95 – Monster Hunter – japońska gra akcji – u nas znana także pod tym samym tytułem, stąd tłumaczenie go jest według mnie zbędne. Dodatkowo górny kadr, w którym to Yozora opowiada o trybie Multiplayer (osobiście nie znam, ale brzmi mało interesująco, ze względu na mulenie).

Strona 141 – górny kadr po lewej stronie, a dokładniej słówko ‘Bezie’.

Strona 163 – dolny kadr po prawej strony „Nie bądź tak skromny”, ktoś był głodny i chyba zjadł coś w mandze. 😀

Tyle ‘kwiatków’ udało mi się bez większego wysiłku znaleźć podczas pierwszego czytania komiksu. Gdyby osoba odpowiedzialna za sprawdzanie jakości przyłożyła się lepiej do pracy (albo może więcej osób z wydawnictwa do tego wziąć), to zapewne dałoby się uniknąć większości z nich. U dołu znajdują się także strony z wyżej wymienionymi błędami. Chciałbym dać całemu Studiu JG prztyczka w nos, by poprawili jakość swoich wydań. Nie chciałbym, żeby podobne rzeczy spotkały mnie przy czytaniu kolejnych tomów Haganai (choć już widziałem kiepsko zrobioną obwolutę tomu drugiego), czy niedawno ogłoszonej nowości K-On. Mimo tego wszystkiego zachęcam do zakupu mangi, bo bawiłem się przy niej znakomicie i była warta tych dwudziestu złotych.